پری برای منـاجـات نیـمه‌شب بدهـید            نگـار آمـده پس بـاده روی لب بدهـید
مرا همیـشه فـقـیر الحسن لقـب بدهید            مـرا ز قـوم بـنـی سامـرا نسب بدهید

سرم که گرم تو شد خوب و سربه راه شدم
مـسـافـر سـفـر «سُـرِّ مَـن‌ رَءا ه» شـدم

خوشم که محمل لیلی رکاب داد به من            مجال دیدن رویش به خواب داد به من
خمار بودم و ساقی شراب داد به من            شرابی از نجـف بـوتـراب داد به من

که از نجف بروم سامـرا و هو بکشم
حدیث عشق تو را به هزار سو بکشم

دلم‌ به گیسوی تو بسته است وا نکنی            جـدا شـدم ز هـمه تا مرا رهـا نکـنی
نیـاید آنکـه مرا خـاک زیـر پا نکـنی            بگـو چـکـار کـنم گر مرا دعا نکـنی

حرام‌ باد نفـس گر که نیست پای شما
مباد سـر به تـنم‌ گر نـشـد فـدای شما

خـدا نوشت خـدایی کـنی و سر باشی            برای من، منِ بی‌دست و پا پدر باشی
به شیعـیان گـرفـتار خود سـپر باشی            امام مـفـتـرض الطـاعـه بـشـر بـاشی

من آمدم به سویت از سوی ملیکه قم
مــرا پــنــاه بــده ای امــام یــازدهــم

تــمـام مـردم ایـران تـب شـمـا دارنـد            امـیـد پـر زدن سـمـت سـامـرا دارنـد
چه اشـتـیاق عجـیبی به آن هوا دارند            به دل هـوای ضـریـح جدید را دارند

پرم بده روی آن گنبدی که خورشید است
کسی شبیه تو آقا کجا و کی دیده است

خراب شد حـرمت باز زود احـیا شد            در حـرم به روی خیل زائران وا شد
دوباره دور تو از زائران چه غوغا شد            ز نـور گـنـبد تو کل شـهـر زیـبـا شد

میان‌ صحن از بغض سینه می‌سوزد
دلـم بـرای غـریب مـدیـنـه می‌سـوزد

اگرچه یک حسن فـاطـمه حـرم دارد            ولی یکی دگرش غم بروی غـم دارد
نه گنبد و نه ضریح و نه یک علم دارد            و صحن خاکی او اشک و روضه کم دارد

بـرای غـربت او تـا ابـد سـخـن دارم
هرآنچه را که خدا داده از حسن دارم